چو دید تشنۀ لب‌های خشک او دریاست            به آب خیره شد و ناله‌اش ز دل برخاست

که آب! از چه نگردیدی از خجالت آب؟            تو موج می‌زنی و تشنه یوسف زهراست

ز یک‌طرف تو زنی نعره از جگر در بحر            ز یک‌طرف به حرم بانگ العطش برپاست

قـسـم به فـاطـمه هرگز تو را نمی‌نـوشم            که در تو عکس لب خشک سیدالشهداست

ز خـون دیـدۀ من روی مـوج بنـویـسـید            که از تـمـامی اطـفـال تـشـنه‌تر سـقّاست

خدا گواست که با چشم خـویـشـتن دیـدم            سکینه را که لبش خشک و دیده‌اش دریاست

درون بحـر همه مـاهـیـان به هم گـویـند            حسین تشنه و سیراب وحشی صحراست

نوشته‌انـد به لب‌هـای خـشک من ز ازل            که تشنه‌کام گذشتن ز بحر، شیوۀ ماست

ز شـیــرخــواره بــرایـت پــیـــام آوردم            پیام داده که: ای آب! غیرت تو کجاست؟

صدای نـعـرۀ دریـا به گـوشِ جان بشنو            که موج آب هم این طُرفه بیت را گویاست

سـلام خـالـق مـنـّان سـلام خـیـرالـنــّاس            سلام خـیـل شـهـیدان به حضرت عبّاس